Przypadłam im do gustu i oni mnie też! Wywiad z opiekunką CareWork

Pani Dorota ze Starachowic współpracuje z naszą firmą już 10 lat. Nie jest jedyną osobą z takim stażem, ale jest w niej coś szczególnego... Jej pierwsze zlecenie było jednocześnie obecnym. Pani Dorota od początku wspiera tą samą podopieczną. Przeczytajcie jej historię.

Pani Doroto, rozmawiamy ze szczególnej okazji, niedawno minęła Pani 10. rocznica współpracy z CareWork. Jak zaczęła się Pani przygoda z pracą w opiece?

Wybrałam pracę opiekunki z powodu zarobków i ze względów osobistych. Zanim trafiłam do CareWork pracowałam w opiece w Niemczech kilka miesięcy. W Polsce zajmowałam się bliską mi osobą, która jest chora i potrzebuje pomocy. Na pierwsze zlecenie z CareWork wyjechałam we wrześniu 2012 i jeżdżę dalej, a kiedy wracam do domu mogę przejąć opiekę nad mamą.

Ostatnie 10 lat to okres wyjątkowy także z innego powodu. Bardzo rzadko się to zdarza, ale przez cały ten czas opiekuje się Pani tą samą osobą. Czy była to sympatia od pierwszego wrażenia?

Tak, od razu polubiłam się z moimi podopiecznymi, bo przez pierwszych kilka lat pracowałam u małżeństwa. Przypadłam im do gustu i oni mnie też. Choć oboje chorowali – pan na Parkinsona, pani miała początki demencji, a obowiązków było dużo nigdy nie myślałam o zmianie miejsca pracy. Niestety senior odszedł, od 6 lat opiekuję się tylko panią.

Jak przez ten czas zmieniały się Pani relacje z podopieczną? Jak zmieniała się Pani praca wraz z wiekiem seniorki?

Starsza pani cierpi na chorobę Alzheimera. Kiedy ją poznałam była bardzo wesoła, zawsze miła i dobra. Wszyscy ją lubili i mieli o niej dobre zdanie. Choroba postępowała z biegiem lat i stan seniorki bardzo się zmienił. Aktualnie niestety nie ma już z nią kontaktu, jest leżąca.

Obawia się Pani upływu czasu i tego co nieuniknione? Łatwo będzie się Pani zdecydować na opiekę nad inną osobą?

Wiem, że podopieczna jest w podeszłym wieku, a jej choroba jest coraz bardziej zaawansowana. Niestety zajmując się taką osobą, trzeba zacząć się oswajać z myślą, że nie będzie żyła wiecznie i przygotować się na jej śmierć. Mąż podopiecznej zmarł kilka lat temu, chociaż chorował na Parkinsona nikt się nie spodziewał, że odejdzie. Mam nadzieję, że moja podopieczna będzie ze mną jeszcze długo. Mimo to, myślałam już o tym – jej śmierć byłaby dla mnie bardzo przykra, ale zapewne nadal chciałabym pracować w opiece.

Jakie są najradośniejsze momenty w pani pracy? Czy jest coś, co jest dla Pani szczególnie przyjemne?

Dziś w mojej pracy jest dużo rutyny, tych samych czynności, ale dawniej kiedy podopieczna była jeszcze w dobrej kondycji to było dużo dobrych momentów. Seniorka była bardzo miła i wdzięczna – dosłownie całowała mnie po rękach, kiedy coś dla niej zrobiłam. Bardzo doceniała nawet takie zwykłe rzeczy jak umycie i uczesanie włosów. Póki była sprawna spędzałyśmy razem czas na spacerach, rozmawiałyśmy, dziś niestety nie jest to już możliwe.

Skoro rozmawiałyśmy o radościach, warto wspomnieć także o trudnościach. Co Pani zdaniem jest największym wyzwaniem opiekunki?

Nie ma obowiązków, z którymi nie można sobie poradzić. Pracy się nie boję. Najgorsza jest rozłąka, ten moment kiedy kończy się czas w domu, kiedy trzeba się spakować i pożegnać z bliskimi i wyjechać. To jest bardzo trudne. Na zleceniu już jakoś leci – jest praca, a że tak długo jestem w jednym miejscu są i znajomi. Mogę spotkać się z innymi opiekunkami z tej samej miejscowości. Organizujemy sobie wspólnie przerwy. Jak można z kimś porozmawiać to jest łatwiej i czas jakoś szybciej mija.

Mówiąc o pracy w opiece w Niemczech, nieuchronnie pojawia się temat finansów. Nie chcemy jednak pytać o wysokość Pani zarobków, a o to, czy dzięki tej pracy udało się Pani zrealizować jakieś marzenie?

Może to przyziemne marzenia, ale każdy potrzebuje realizować swoje. Ja odłożyłam na remont w swoim domu i kupiłam sobie fajny samochód. Pomagam rodzinie. Na wakacje nie jeżdżę, bo spędzam czas z mamą. Zarobione pieniądze wydaję też na małe przyjemności. Z Niemczech przywożę zawsze prezenty dla dzieci i wnusi.

Dziękujemy za rozmowę.